PolskaPisanie

Krajobrazy przeplecione nitkami babiego lata, Migoczącymi w porannym słońcu, Pierwsze suche liście tańczące z wiatrem, Chłodne, ciemne noce posrebrzane mgłą, Posłyszane gdzieś w oddali odgłosy żniw, Na niebie klucze dzikiego ptactwa, I ta dziwna tęsknota w sercu, Jak zawsze, o tej porze roku, Niewyjaśniona.

"Dzisiaj" jest tylko miałkim echem Wczorajszych uczuć i wartości. Ideą wypraną po tysiąckroć; skurczoną Spłowiałą, bezkształtną, w kącie porzuconą. Nowa koszulka będzie ładniejsza. "Obalmy mury" - mówią bez przekonania Bo obiło im się o uszy, Że gdzieś jakiś mur ktoś postawił. Że jakiś łańcuch ciąży u nogi Ale nie wiadomo, u której. Gdyby im powiedzieć, że żadnego muru Nie ma, wzruszyliby ramionami I poszli, po drodze zmieniwszy kolor. Elektrycznie napromieniowani

Może twój kręgosłup jest z nierdzewnej stali Lecz w moich ramionach jesteś niczym więcej Niż lalką z porcelany; szklane kulki w miejscu oczu I tak boję się, że przypadkiem cię upuszczę. Może twoje żebra wykute są z tytanu Lecz w środku serce jest tylko miękką pianką Wypełnioną miodem i gorącym, słodkim mlekiem I tak boję się, że zatopię w nim swe zęby. Może twe łydki są z czystego diamentu Lecz w moich ramionach to najzwyklejsze szkło Topniejące od żaru wszystkiego, co

Nigdy nie byłaś ciężka. Byłaś jak piórko i ledwie tu. Tylko jedną stopą w ciele; zmartwienia nieufizycznione; rozebrane ze słów uczucia; w sosie własnym dusza. Odcięłaś się od nas dość drastycznie, definitywnie kończąc spekulacje o współuczesnictwie w barbarzyńskim 'tutaj'.

Powieki delikatnie zamknięte. Mrok obejmujący mój umysł. Leżę na wodzie, unosząc się na falach. Jestem taka bezbronna, spokojna. Moje ubrania przenika woda. Przesiąkają powoli powodując ciarki na mojej skórze. Moje myśli natomiast skupiają się na wszystkim, a jednocześnie na niczym. Mieszają się wspomnienia z planami. Walczą bóle z uśmiechami. Niekończąca się wojna. Nagle to wraca. Wszystkie myśli, które chciałam od siebie odsunąć. Myśli, które niszczą ostatnie fundamenty mojego ist

Spacer na miętowym wielbłądzie Z sennej wełny spleciona noc mleczną mgłą zieleń sierści okryła, gdy rozkołysanie podróżnej miękkości sięgało rubieży zmyślnej przestrzeni. Byt ten niezwykły, z moim złączony, po stopniach zagadki wytrwale dążył do głębi odmieńcom losu właściwej. Dno tajemnicy, niechybnie zwietrzone, malachitowym rozbłysło płomieniem. Fasadę czeluści, mrokiem zasłanych, skruszył pomruk wielbłądziego szczęścia. Nadzieja - p

Jesteś w kabinie tramwaju mknącego przez noc. Rzędy czarnych pustych siedzeń przebiegają środkiem wagonu niczym półk wojska szykujący się na linii frontu do strzału prosto w czaszki przeciwników. Gdzieś na drugim końcu wagonu, w kabinie, motorniczy prowadzi skład przez noc spoglądając w skupieniu i zmęczeniu, jak tory znikają mu pod kołami. W oknach czarnego wagonu wiszą firanki, a wnętrze kabiny rozświetlają liche, acz metalowe i gotyckie w swej stylistyce kandelabry z tlącymi się w nich świecami rozsiewa

W szalonym ogniu gaśnie świat co go utkałam z włókien śnienia i jeszcze tylko echo gra ostatnie strzępy uwielbienia. Coś wysypało się z mych rąk coś co trzymałam dotąd mocno historia znów zatoczy krąg znów będę zbierać marę nocną znów będę błagać o ten chleb co mi go cień podaje z rzadka i znów z osieroconych nieb wybiorę gwiazdy do ostatka. Usypię w dole szary piach posieję wiatr by go rozwiewał ułożę w stos z odwagą strach a tam urodzi się nadzieja. I pęknie ziarno w zi